yaşamak bazen komikti,
bazen sıkıcı,
bazen belirsiz
ve anlık olarakta mutluydu.
tam olarak, yaşamak hüzünlü bir mutluluk gibiydi.
berbat bir günün gecesinde harika bir müzik dinlemek gibi..
ne mutluluk acıları yok ediyordu
ne de acılar mutluluğu engelleyebiliyordu
ikiside muhakkak yaşanıyordu basit bir yaşama sırasında
hepimiz mutlulugun verdiği ilhamla, acıların öğretilerini yaşıyorduk
kimisi bunu farkederek yaşıyordu, kimisi nefes aldığını bile unutarak.
şimdi,
berbat bir günün gecesinde
rüzgar çanları rüzgarın sesini müziğe çevirirken
mutlulugu hissettim, hüzünle.